Queen Mary.
Queen Mary (prime) pływała na północnym Atlantyku od 1936 do 1967 roku. Jej armatorem była spółka o nazwie Cunard White Star Line – dziś znana jako Cunard Line. Została zbudowana w stoczni John Brown & Company. Została zaprojektowana jako jeden z dwóch statków Cunarda, które miały odbywać regularne podróże między Southampton i Cherbourgiem do Nowego Jorku. Jej towarzyszką, oczywiście była Queen Elizabeth. Zarówno QE jak i QM były użytkowane w czasie trwania II wojny światowej, zatem ich głównym zadanie było przewożenie żołnierzy brytyjskich i aliantów. QM znajduje się obecnie na liście „National Register of Historic Places” w Anglii. Od 1967 roku została na zawsze przycumowana w Californii przy nabrzeżu o nazwie „Long Beach” i służy jako hotel (Queen Mary Hotel) oraz jako muzeum linii Cunard. W 2004 roku obchodziła 70-tą rocznicę powstania stoczni John Brown & Company oraz w 2006 roku 70 rocznicę wyruszenia w dziewiczy rejs.
QM w stoczni była nazwana jako Cunard Hull No. 534. Została zwodowana w 1934 roku, 26 września. Swoją pierwszą podróż odbyła w 1936 roku, 27 maja, ważąc 80 774 tony!!! Projekt kadłuba „królowej” była trochę przestarzały jak na lata trzydzieste. Nowicjuszem wprowadzenia nowego stylu kadłuba, był francuski Normandie. QM w stosunku do niego chowała się w szarym tyle pod względem projektu kadłuba, ale za to jej wnętrze przewyższało nie jedno wnętrze na innych statkach. Było naprawdę na wysokim poziomie. Wracając na chwile do kadłuba, jego projekt wynikał z tradycji fuzji dwóch linii żeglugowych Cunard i White Star. Obie obawiały się wprowadzania nowych rozwiązań i stawiały właśnie na tradycyjne projekty kadłuba. Jednak renoma „królowej” powstała zapewnie właśnie z tych ugruntowań do tradycji. Wszakże nie ważne dla pasażera było to, jak został zaprojektowany kadłub statku, ale wygoda w podróży oraz szybkość. QM nie pozostała w pod tym względem w tyle, wręcz przeciwnie. W listopadzie 1936 roku zdobyła „Błękitną wstęgę Atlantyku” przekraczając prędkość 30 węzłów. Ponownie QM w 1938 objęła przodownictwo i ponownie zdobyła „Błękitna Wstęgę” zbliżając się do prędkości 31 węzłów, aż do 1952 roku.
Zaraz po zakończeniu II wojny światowej, QM jak i jej towarzyszka QE, dominowały na trasie atlantyckiej. Można powiedzieć, że ich sława była dominująca, powszechna i tradycyjna. Taki stan rzeczy istniał do lat 50-tych XX-go wieku. Armator Cunard Line, nigdy w swojej historii nie miała lepszego okres świetności. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do podbijania rynku pasażerskiego swoimi luksusowymi okrętami. Jednak wraz z początkiem lat 60-tych, rynek podbijał już nowy środek masowego transportu – samoloty. Dla Cunard Line był to przysłowiowy kubeł zimnej wody. Nagle zorientowano się, że już szybkie rejsy, luksusowe kabiny nie wystarczą aby utrzymać swoich klientów. Rynek i wymagania klientów diametralnie się zmieniły. Armator miał genialny pomysł aby w 1967 roku, wraz z odejście Queen Mary na przysłowiową „emeryturę” postanowił ją przycumować do „Long Beach” i zmienić ją w dosłowny „pływający pałac” oraz muzeum linii Cunard. Jednocześnie wprowadził nową generację statków (QM2 i QE2). Obecnie QM Hotel jest jednym z droższych hoteli na świecie.
Tekst został opracowany przez Pablo, na podstawie tesktu w Wikipedii: http://en.wikipedia.org/wiki/RMS_Queen_Mary